Hida, Shirakawa en Gokayama

De zon schijnt door het dakraam van de camper. Het belooft een droge en warme dag te worden. Het is nog vroeg als we de camper parkeren in Hida. Een klein stadje aan de rivier. Het is rustig op straat. Ook hier, net als in Takayama oude huizen. Langs de straten lopen smalle kanalen waar heel veel grote koikarpers in zwemmen. Een bijzonder gezicht.

Het is maandagmorgen, veel winkels zijn dicht. Maar de winkel waar houtsnijwerk wordt verkocht is open. Zodra ik binnen ben begint de eigenaar/kunstenaar tegen me te praten. In gebrekkig Engels vertelt hij honderduit over zijn werk. Het speciale hout dat hij gebruikt, etc. Het is bijna onmogelijk niets te kopen. We besluiten een kleine houten Fuiji San (Mount Fuji) te kopen en een paar mooie kaarten. We krijgen er nog een cadeau. Als we afgerekend hebben laat hij een aantal kaarten zien, er staat op: sorry dat ik beperkt Engels spreek, ik ben te lui om te studeren, vertel je familie en vrienden over mijn winkel en kom nog eens terug en neem dan veel geld mee… haha. We geven hem Delftsblauwe klompjes. Hij is er verrukt mee.

We verlaten Hida en rijden zo’n 30 minuten verder naar Shirakawa. Eigenlijk is dit een soort Volendam of Giethoorn van Japan. Heel toeristisch dus, maar wel leuk om te zien. Gelukkig is het niet heel druk. Shirakawa is het grootste gehucht met huizen in gassho-zukuri-stijl. De naam gassho-zukuri betekent letterlijk ‘als biddende handen’. Elk huis is een meesterwerk van timmerwerk. Ze zijn gebouwd zonder spijkers; elke balk past netjes in de volgende. De daken zijn van riet. Het heeft een werelderfgoedstatus.

We wandelen op ons gemak door de straatjes. Een aantal huizen is, tegen betaling te bezoeken, en in de andere huizen wonen nog mensen. In de rijstvelden tussen de huizen wemelt het van de kikkervisjes (en kikkers).

We lunchen in een van de huisjes. Er staat slechts een gerecht op het menu. Curry. Het is een bord met heerlijke rijst en een smakelijke currysaus. We krijgen ook een dessert. Een soort plakkerige, gekleurde balletjes in een papje van rode bonen. Ik geef mijn portie aan de dame naast me die er erg gelukkig mee is.

Na ons bezoek aan dit mooie, doch toeristische plekje zetten we koers naar de White road. Deze weg door de bergen schijnt prachtig te zijn. Langs de route zijn verschillende watervallen en enkele publieke onsen. Als we de bergweg oprijden knippert er een bord met rode letters. Geen idee wat het betekent, dus we kachelen lekker door. Na een paar kilometer stuiten we op een slagboom. Helaas…. de weg is afgesloten. Waarschijnlijk omdat het veel geregend heeft. Echt heel erg jammer.

We veranderen dus ons plan en rijden noordwaarts. Daar bezoeken we Gokayama. Ook een dorpje met huizen in gassho-zukuri-stijl. Alleen dan veel minder toeristisch. We wandelen er doorheen, schieten wat mooie plaatjes en eten een ijsje. Ook hier weer rijstvelden tussen de huizen. Zo mooi fris groen.

We besluiten nog een stuk te rijden om morgen de hele dag de tijd te hebben om de stad Kawazana te bezoeken. Het is een mooie rit door de bergen en langs rijstvelden (wel heel veel kilometers lange) tunnels.

Onderweg zijn weinig opties om de nacht door brengen dus we rijden door naar de stad waar we de camper op een P bij een park zetten. De Starbucks (koffie!!), een grote supermarkt en een openbaar bad op een paar minuten lopen. We drinken dus eerst koffie, halen dan ons avondmaal bij de supermarkt en eten lekker buiten aan de rand van het park.

Na het eten gaan we naar het openbare bad. We weten ongeveer hoe het werkt. Schoenen in kluisje. Kaartje kopen (bij een automaat), deze vervolgens inleveren. Uitkleden, jezelf ontzettend lang en grondig schoonboenen op een krukje en dan in bad. Of de sauna. Mijn idee bij een sauna is rust. Hier hangt een tv in de sauna… heel bijzonder. In het buitenzwembad ook een knoepert van een tv waar een soort funniest homevideo’s te zien waren… Daarna weer soppen, schrobben, haar wassen, nog eens soppen.

Helemaal rozig en brandschoon verlaten we het het bad. Morgen gaan we hier de stad verkennen.