Myogi (in de mist)

Als we wakker worden ligt de berg in de mist. Niet veel later begint het te regenen. Daar laten wij ons niet door ontmoedigen. We ontbijten op de parkeerplaats en treuzelen toch weer zo dat het tegen tienen is als we wegrijden.

Onze bestemming is Nakanotake Shrine. Hier vinden we als het goed is de trap en de rots van de foto uit het Japan museum. De parkeerplaats bij de Shrine is leeg. Wat wil je, de regen komt met bakken uit de hemel. Regenjassen aan, plu op en gaan.

We worden verwelkomd door een gigantische Daikoku-sama. Een van de zeven ‘geluks goden’. De plek staat bekend als een krachtplek die je motivatie en energie een boost geeft. Dat hadden we net nodig om toch een beetje zin te maken in de regen…

Al snel hebben we de trap gevonden. Op de foto in het museum, die lang geleden gemaakt is, zijn de bomen een stuk kleiner en is er bovenaan de trap nog geen tempel. Maar…. we hebben het gevonden!!! Leuk he mam?!

We nemen de trap omhoog. Het zijn zo’n 140 treden, ongelijk en hoog. Bovenaan een kleine tempel. We wandelen door. Al snel verandert het pad in een “trap” van keien. Glibberig vanwege de regen. Geen plu dus, alle focus nodig om door te klauteren. Erg leuk, wel heel nat. De klim is de moeite waard. Boven aangekomen een prachtig uitzicht.

We wandelen verder. Zo nu en dan glibbert een van ons bijna onderuit, maar we blijven overeind.

Als we weer beneden zijn ontdekken we een paar ongenodigde gasten op Rody’s benen. Bloedzuigers…. ieuwwww. Ook op mijn broek hebben er zich een paar vastgeklampt. Rody weet ze allemaal weg te halen. We ontsmetten zijn wondje met water en komen erachter dat we dus geen Betadine in onze verbandtrommel hebben…. dom dom. Gelukkig kunnen we met hulp van Google bij het visitor center wondontsmettingsmiddel gebruiken. Zeer behulpzame mensen weer.

Omdat het blijft regenen besluiten we een onsen te bezoeken. Het duurt even voordat we binnen zijn. Eerst schoenen uit op de mat. Schoenen in kluisje. Nummertje aan de kassa afgeven. En toen inchecken. De vriendelijke dame vertelt een heel verhaal. Kijkt ons vragend aan en begint opnieuw. En nog een keer. Dan geeft ze het op.  Ze zoekt naar een flyer waar het een en ander in het Engels staat en wij bevestigen dat we inderdaad graag de onsen bezoeken, en dat we begrijpen dat het voor max 3 uur is, 650 yen p.p. kost, etc.

Mannen (blauwe deur) en vrouwen (roze deur… echt he) apart. Dus we spreken af elkaar over zo’n 1,5 uur weer te treffen.

Een beetje onwennig betreed ik de kleedruimte. Ik stop al mijn spullen in een locker en stap de wasruimte in. Zittend op een laag krukje, de furo-isu, was ik me zorgvuldig en spoel mijn lijf af met de douche. Je kunt ook water over je heen gieten met de furo-oke, een teiltje van plastic, ongeveer zo groot als een afwasteil. Pas als je schoon bent mag je het water.

Rody: Schoner kan niet. Soppen, boenen en spoelen, letterlijk van top tot teen en dat drie keer 🙂

Ik kies voor het buitenbad. Er zitten wat dames in bad. Het is doodstil en er wordt geen contact gemaakt. Ik loop wat onhandig, zelfs met enige gêne, met met mijn kleine handdoekje rond en neem plaats in het warme bad met uitzicht op de bergen. Het water is zo’n 42 graden. Achter de schutting is het mannenbad. Stil is het daar geenzins… een hoop gelach en geklets. Rody heeft een gezelligere plek….

Rody: Niets van te verstaan overigens en de grootste lol toen er een vogel over vloog en boven mijn hoofd op de bamboo schutting ging zitten…

Na een uur zijn we er onafhankelijk van elkaar wel klaar mee…. ik ontmoet Rody in de hal. We drinken wat en vertrekken daarna richting Kamikochi waar we morgen willen wandelen. Onderweg zien we deze borden… ook grappig. Eerder deze week zagen we al twee apen op de vangrails zitten.

In Matsumodo drink ik koffie bij Starbucks, halen we voor twee dagen eten en gooien de tank weer vol (dat laten we doen, luxe hoor). Inmiddels is de zon gaan schijnen. We bellen even met onze liefste dochter in Leiden. Fijn haar stem even te horen.

Een half uurtje voor Kamikochi landen we op een Michi-no-eki. In de camper, onder ons bed, heeft Rody twee waslijnen gemaakt. Alles is nog nat… morgen hopelijk wat meer zon.