Gisteravond nog tot laat heel gezellig zitten kletsen met Eric uit Zwitserland. Hij reist alleen, per fiets door Italie en gaat verder naar Montenegro, Kroatie en Slovenie. Eric groeide op in Mexico en is sinds zijn 21ste weer in Europa. In de winter werkt hij in Oostenrijk waar hij, veel Nederlandse, skiërs helpt die in de problemen zijn gekomen. Hij kan er zeer geanimeerd over vertellen. En het is angstaanjagend te horen dat hij regelmatig kinderen van een jaar of 7 huilend van een zwarte piste moet helpen. Ouders denken echt dat dit gewoon moet kunnen. Kern van het verhaal; de meeste skiërs laten hun hersenen in het dal… 😀. In de zomer heeft hij alle tijd om maanden te fietsen. Verder vertelt hij ons over zijn eerdere fietsavonturen door Zweden, Spanje, de UK, Nederland en zijn trainingstocht door een besneeuwd Canada. We bespreken nog even de situatie in Gaza, Oekraïne en Trump. Dan is het tijd om te slapen. Eric fietst zo’n 80 km per dag. Dat betekent dat hij rond 4.30 opstapt om voor de lunch te kunnen stoppen als het te warm wordt.
Voor ons geen wekker om 4.00, het is eerder de meest luie ochtend so far. We staan nog redelijk bijtijds op, maar besteden enorm veel tijd aan het maken van cappucino en lummelen. Heerlijk.
Tegen elven rijden we naar Caramanico Terme. Op een grote P zetten we de auto en dan lopen we het stadje in. Eerst maar een ontbijtje. We vinden als snel een barretje met goede koffie en heerlijke croissants. In de mijne een zalige pistachevulling.
Dan wordt het tijd om te wandelen. Het is bijna middaguur dus niet perse het ideale moment om te gaan. Het is ruim 32 graden en de zon is sterk. Maar de wandeling die we vandaag maken ligt in een kloof/vallei en we verwachten voldoende schaduw.
Het eerste deel van de route leidt ons het dorp uit over de weg. Al snel komen we bij een brug en van daaruit gaan we de kloof in. We komen direct bij een mooie waterval.
We lopen verder een heel eind langs de rivier. In de schaduw, zo langs de rivier is het koel. Af en toe steken we de rivier over via een bruggetje. Het is een mooie, afwisselende wandeling: houten bruggen, overhangende rotsen en veel vlinders, bloemen (al een beetje over de bloei heen). Chat GPT noemde het een sprookjesachtig riviertje. Op mijn vraag of er ook elfen wonen zei het: het is geen gek idee dat deze plek ooit aanleiding gaf tot lokale legendes. In feite geloven sommige bewoners van Caramanico Terme (vooral ouderen) nog steeds in de aanwezigheid van “spiriti del bosco”: geesten of natuurwezens die het bos bewonen. We hebben ze niet gezien…
Bij Ponte del Vallone lunchen we aan de rand van het water. Daarna gaat de route terug flink omhoog en kunnen we veel verder kijken.
Eenmaal terug in het dorp hebben we zo’n 8,5 kilometer gelopen en ruim 350 meter geklommen. We ploffen neer bij hetzelfde café waar we ontbeten. Eerst een groot glas fris, daarna een ijsje.
Bij de camping nemen we een duik in het zwembad. Echt even lekker.
We sluiten de dag af met een pizza in het dorp. En zien nog een hert op de camping. Morgen gaan we weer verder. Assisi is de volgende stop.
Wat een prachtige wandeling!